Als kind was ik al dol op sandwiches, al waren dat vroeger vaak niet meer dan belegde boterhammen die doormidden waren gesneden en in een zakje of trommeltje mee gingen op schoolreisje. Mijn moeder deed daar gebakken ei op, en dat was bijzonder in die tijd. Sandwiches gingen ook mee voor de picknick tijdens zomervakanties, of naar het strand. En altijd weer zo’n gebakken ei er op. Een traditie. Hoe het ook zij, sandwiches horen bij zomer, picknick, vakantie, uitstapjes, zon en frisse lucht. Picknicken kun je ook prima in de tuin of op het balkon trouwens.

De sandwiches zijn wat meer ‘sophisticated’ geworden in de loop der tijden. Ik kocht ooit een boekje waarin prachtige recepten stonden. Engels boekje dus cucumber sandwiches incluis. Daarin stond ook dat je de zijkant van de sandwich in zure room of mayonaise of crème fraiche (ja, daar hoort een dakje op, maar ik heb geen idee hoe ik dat met dit nieuwe Franse toetsenbord moet regelen. Twee dakjestekens, maar dan krijg je ( of  [ en dat schiet niet op) moet dippen en dan in fijngeknipte sterrenkers. Het werkt is lekker en staat feestelijk.

Nu zit ik te lezen in Francatelli’s Modern Cook uit 1846 en verheug me over zijn sandwiches, die in het geval van de versie à la Regence meer een uitgehold minibroodje met vulling van kip, ansjovis, gerookte tong of ham, Indiase augurken of mango, dragon en kervel en een laagje remouladesaus. Je mag ook kreeft nemen, maar dan geen ham of ossentong erbij.

Klinkt heerlijk. Maar nu die Indian gherkins. Iedere speurtocht levert een nieuwe vraag op.

Wordt vervolgd.

Schilderij van  Charles Courtney Curran