Courgettes in de 19de eeuw

Ach die mrs. Beeton. Eigenlijk ben ik haar menu een beetje beu. Al dat gebraad. Voorspelbaar en saai. En wat weinig leuke groente. Eigenlijk alleen bij de rundertong. Die omgeeft ze met een rand courgettes. Zo halverwege de 19de eeuw komt dat bij ons niet zo voor. Maar mrs. Beeton geeft er een aantal recepten voor. Ze stooft ze, bakt ze, serveert ze met een wit sausje of maakt er soep van.

Die soep is simpel: kook de jonge courgettes in goede blanke bouillon (kalf of kip dus). Als de boel gaar is pureer je de soep. En vlak voor het opdienen maar je hem af op smaak met peper en zout en giet je er – van het vuur af- warme room door. De smaak van de soep komt dus uit de bouillon en de verse courgettes.
Ze bakt plakken courgette door ze door losgeklopt ei te halen en dan door broodkruim en ze in reuzel te bakken.
Ze kookt ze, halveert ze en legt ze op geroosterd brood en dist ze op met een kom gesmolten boter.
Of ze maakt er puree van na het koken en prakt die op geroosterd brood.
Maar het ergste is de witte saus. Gehalveerde courgettes, geschild en in vorm gesneden zodat ze op torpedo’s lijken. Je kookt ze rechtop in een pan. Je zet ze rechtop in een schotel en giet er de witte saus over. En dan gaat het gerecht op tafel.
Ik weet het niet, ik weet het niet. Het lijken me geen recepten om een groente over de bühne te brengen. Het zijn een beetje lange-tanden-recepten.

Morgen eens kijken wat haar Franse collega’s er mee doen.