Paris-Brest

Om even in de sfeer van ‘Let them eat cake’ te blijven: ik zit een Franstalige roman te lezen, waarin een dame een paris-brest voor haar lief koopt bij de bakker. Daar heb ik echt nog nooit van gehoord – even afgezien van het feit dat het een prachtig boek is waar eten geen rol in speelt – het is heerlijk om over een culinair onderwerp tegen te komen, waar je niets van weet. Er zijn gelukkig altijd nog vragen te stellen, hoe, wat, waarom, wie?

Gelukkig valt er wat te vinden over de paris-brest. Zoetigheid op basis van soezendeeg gevuld met
room met een smaakje. Oorspronkelijk gevuld met praline. Heeft een beetje de vorm van een doughnut, en de wielerliefhebbers roepen dan: een fietswiel.

De lekkernij schijnt inderdaad bedacht te zijn om de wielertour Paris-Brest-Paris te eren, al aan het eind van de 19e eeuw, in 1891. 1200 km fietsvermaak. Met als oppepper deze calorieënbom, suiker in plaats van EPO. Een recept vind je wel op google, ik houd niet van dit soort mierzoete maagvulling.
Maar het is leuk in de context van de roman. Een vrouw koopt het voor haar geliefde. Die is er dol op, maar hij wil afvallen. Zij vindt zijn buikje wel leuk.