Haring van Isabella Beeton

Het is niemand ontgaan: de haring is in het land en hij is dit jaar bijzonder goed. Volgens de kenners. Ik ben geen liefhebber. Ruiken prima. Maar één hapje haring en ik eet het nog de hele dag. Het is zo’n beetje de enige vis die ik niet met liefde verorber. Waarschijnlijk omdat mijn moeder tijdens de zwangerschap iedere dag een rolmops at. Haring in het zuur dan maar?

Isabella Beeton ligt hier nog 19de-eeuws te zijn op mijn bureau. Wat zegt zijn over haring: let er op dat hij veel schubben heeft. Hoe meer schubben, des te verser. Ze moeten ook een glimmende, zilverachtige glans hebben. Als er rood bij de kop zit, dan zijn ze al behoorlijk lang dood.
Het lijkt me dat de geur ook het nodige vertelt. Verse haring ruikt heerlijk ziltig.

Blanke haring in het zuur

Dit heb je nodig: 12 haringen, 4 laurierbladen, 12 kruidnagelen, 12 all spice korrels, 2 blaadjes foelie, cayenne peper en zout naar smaak en voldoende azijn om de schaal te vullen.

En zo doe je het: kuis de haringen. Doe ze in een ovenschotel met om en om bovenkant en staart. Kwestie van slim stapelen. Vier haringen, laagje specerijen en zout, weer haringen weer specerijen tot de schaal gevuld is. Dan giet je er azijn over en gaart ze een half uur in een matig warme oven. Je eet ze koud.

Een recept dat je voor veel meer vis geschikt is dan alleen haring, zou ik zeggen: spiering mag ook van Isabella. Ik denk dat je met zoetwatervis ook heel goed uit de voeten kunt.