Dol op Doppers

Weerstaan kan ik ze niet. Ook al is het buiten het seizoen en komen ze van ver. Verse doperwten zijn té leuk en lekker om te laten liggen. Het doppen op zich is al een genot. Nou ja, misschien niet als je dat voor een weeshuis moet doen, maar voor een klein gezelschap gaat dat prima. Heel erg zen ook. Zeker in het zonnetje buiten.

Ik las weer eens een oud boek, dat van de inwijkeling en Hongaar Palcsik, die onze keuken ging veredelen. (Ooit zocht ik zijn hele levensgeschiedenis bij elkaar, maar ik kan de link niet meer vinden.) Hij noemt ze ‘de groene parels van de moestuin’. En dat zijn ze, ook als het niet je eigen moestuin is. De chef meent dat we er in Nederland veel te lichtzinnig mee omspringen. Sufgekookt, of juist keihard, uit blik, inferieure kwaliteit. Goed, goed, dat was in de jaren vijftig, zestig van de vorige eeuw misschien nog zo. Wij kennen natuurlijk behalve de verse ook heerlijke piepkleine diepvrieserwtjes. Voor noodgevallen wat mij betreft.

Bereidingen te over. Van Palcsik hoef je er alleen maar wat verse peterselie bij te doen, fijngeknipt en met tederheid behandeld. Maar verder: à la crême vindt hij top. Beetgaar koken, afgieten en in een beetje room laten gaar stoven. Je mag ze ook pureren met een beetje room of boter. Voor mij zijn dat gedateerde recepten die prima passen bij een bepaald klassiek gerecht. Wij eten ze inderdaad met verse tuinkruiden en zijn wat avontuurlijker op dat punt. Blaadje zuring, wat verse oreganoblaadjes, peterselie mag ook, zelfs wijnruit is er lekker bij. Maar het mooist is toch wel à la Française, vooral omdat we van de groentejuwelier altijd een krop botersla cadeau krijgen. Gewoon beetgaar koken en afgieten, Dan in boter of olie een sjalot in kwartringen gehakt met een fijngehakt teentje knoflook en een handje spekjes en wat kruiderij naar keuze laten smelten. Doppers erbij, samen nog wat laten stoven en tegen het eind het goudgele hart van de botersla, in dunne reepjes gescheurd er door en nog even laten sudderen. Hemels.