Asperges
Toen ik in mei 2007 begon met bloggen wist ik niet waar ik precies aan begon. Het was voor mij een nieuwe manier van verhalen vertellen, kennis delen en mijn enthousiasme over bepaalde culinaire tradities uitdragen. Zoals de eerste blog over asperges. Je denkt misschien: heeft ze daar nou nog iets nieuws over te melden na die dikke tien jaar? Ja zeker. Er valt altijd wat te ontdekken. Zelfs in mijn nieuwe boek kunnen jullie straks nog meer over aspergegeschiedenis lezen. Maar nu even over het boek van de Italiaan Giacomo Castelvetro, een protestant die via Duitsland en Scandinavië uiteindelijk in het niet-Roomsche Engeland neerstreek, in een tijd dat godsdienstvrijheid niet zo aan de orde was. De kost verdiende hij door de kinderen van de adel Italiaans te leren en de dames de liefde voor (Italiaanse) groente en hoe je die het lekkerst kon bereiden. Keurig per seizoen kwamen zijn favorieten terecht in een boek in 1614.
Recepten
Neem nou de asperges, die in het voorjaar uit de grond piepen, wat later dan de hopscheuten en tegelijk met de spinazie. Castelvetro vindt ze plezieriger dan de hopscheut, zowel culinair als medicinaal. ‘Sommige mensen eten ze rauw met Parmezaanse kaas, zout en peper. Maar ik heb ze liever gekookt en dan net als de hopscheuten opgedist met olie, een beetje azijn en zout en peper.’
Hij somt nog een bereidingswijze op, die wij uitprobeerden en spannend vonden. Je neemt stevige asperges, die je met olie insmeert en dan door zout en peper rolt. Daarna rooster je ze op de grill. Op je bord sprenkel je er dan wat sap van de Sevilla sinaasappel over (bittere schil, zuur sap). ‘Een excellent gerecht’.
Tot zijn verbazing ziet hij geen aspergebedden in Engeland, terwijl je die toch eenvoudig zou kunnen telen, want de grond en het klimaat zijn er geschikt voor. En inderdaad, Lady Elinor Fettiplace noemt ze niet in haar schrift, dat in 1604 begint. Hm, dat moet ik nog eens uitzoeken.
Gillian Riley, The Fruit & Vegetables of Italy, Giacomo Castelvetro, 2012