Tijdens de zoetwatervisworkshop een maand geleden ontmoette ik een vuurduveltje of twee. Dat beviel erg goed. Ik werd er hebberig van. Liet me vertellen dat deze kacheltjes op de zalmschouwen stonden zodat de vissers die vaak een paar dagen op de rivier verbleven aan boord hun eten konden bereiden. Maar ook aan land doen ze het prima, in het schuurtje, of zomaar buiten. Een echt kacheltje waar je op kunt koken. Het is dubbelwandig, de warmte gaat daarheen waar hij heen moet en de rook via het pijpje een onschuldige kant op. Witte rook, nee, niet vanwege een nieuwe paus, maar vanwege de volledige verbranding. Je stookt er gewoon niet al te groot hout in.
Afgelopen zaterdag wijdden wij ons eigen exemplaar in. Binnen de kortste keren hadden we een vuur dat warm genoeg was om op te koken. We hadden een chic voorgerechtje: witte venusschelpen met een sjalotje, platte peterselie, een rood pepertje en witte wijn gesmoord. Binnen een paar minuten gereed. Zout hoefde er niet bij, de schelpjes waren verwaterd in zeesap en dus echt zeeziltig lekker.
Daarna kon het niet uitblijven natuurlijk: worstjes moesten er op, want hoe vergeleek zich dit apparaat nu met de ordinaire barbecue?  We lieten de ringen op het vuur, zodat de warmte mooi gelijkmatig verspreid was. Zetten een grillpan op het kacheltje en deden een flinke scheut olie in de pan. Toen de olie warm was gingen er lamsworstjes in de pan. Niet te warm, niet te koel, ze bakten gewoon mooi gaar zonder rare brandblaren, barsten of ontploffingen.
Natuurlijk spettert het wel, maar dat vindt het kacheltje fijn, daar gaat-ie van glimmen. Kortom: hij mag blijven! Wij zijn bekeerd door het vuurduveltje als het om outdoor cooking gaat. De warmte blijft bij de kachel, snel aan, snel afgekoeld na afloop, weinig as vanwege de volledige verbranding. Gemakkelijk en gezellig.  Wat wil de thuispyromaan nog meer?