Laatst kreeg ik enorm heimwee naar zo’n ouderwets miniblikje tomatenpuree. Stayer in mijn studentenjaren. Ingezet bij macaroni, chili, ratatouille en alle uitbreidbare en betaalbare gerechten uit de tijd van de smalle beurs. Het kostte weinig en je kreeg veel. Met een beetje creativiteit maakte je er ook nog soep van, ging het in de pizza en zelfs op het brood. Soms moest je huisgenoten in het studentenhuis nog uitleggen dat het geconcentreerd spul was, dus dat een beetje aanlengen een goed idee was.
De tomatenpuree raakte totaal in de vergeethoek. We kregen blikken met stukjes tomaat, pakken met passata, gepelde tomaten in potten en alles werd anders.
Ik vroeg me af of ze nog zouden bestaan. Die miniblikjes waaruit een enorme spurt rode prut kwam, wanneer je er iets te onvoorzichtig een blikopener in zette. Dat het op het plafond terecht kwam was niet erg. Van je witte shirtje was het wel jammer.
Straks ga ik dus op excursie naar de supermarkt om een vergeten product te herontdekken. Zou het nog steeds in die rare blikjes zitten? Meer blik dan inhoud qua gewicht? Of zou er een revolutie op verpakkingsgebied hebben plaatsgevonden en krijg je de puree nu in milieuvriendelijke pakjes of kuipjes? Of zegeviert de geautomatiseerde productielijn van blikjes nog immer? En de smaak? Zou die nog hetzelfde zijn? Of tenminste in de nabijheid van mijn smaakgeheugen komen? Want de geconcentreerde puree was een beetje zoetig, zoeter dan de verse tomaat. Ik ga op jacht en meld de resultaten. Op het plaatje de banner van Heinz, vooral in de ketchup sterk geworden.