Televisiekoken
Gisteren kookte ik voor het eerst ‘live’ op televisie. Goed, ik ben in het Limburgse gewend aan de uiterst ter zake kundige en aardige schatten van L1, dus mijn verwachtingen waren misschien wat te hoog gespannen. Op basis van het format van TV Limburg/Limburg Vandaag dat ik kreeg toegestuurd had ik een keurig setje recepten bedacht dat mij anderhalf uur bezig zou houden, conform de instructies. Met dan de proeverij in de laatste twintig minuten. In de tussentijd zou ik dan af en toe mogen vertellen over de ingrediënten en de bereiding.
Ik had een mooi verhaal over de smaakrevoluties in Limburg voorbereid, dat ik aan de hand van het gebruik van kruiden en specerijen zou kunnen vertellen. Passend bij de serie lezingen die ik het afgelopen jaar in de Limburgse bibliotheken gehouden heb. Ik maakte Romeinse champignons met lavas, peper, honing en vissaus, kortom typisch de heimweekeuken van de Romeinen die hun eten en eetgewoonten naar alle uithoeken van de Romeinse provincies meenamen. Daarnaast de middeleeuwse veelheid aan specerijen in de lange tijd zo populaire ghecloven nonnen, en tenslotte de sober ogende fijnproeverij met landelijke inslag van de Pruikentijd, toen de welgestelden de zomers op hun landgoed doorbrachten en de dames er kookschriftjes op nahielden.
Het liep een beetje anders. Met nog een klein uur te gaan, sist de presentatrice tijdens een blokje reclame tegen me: “Over twee minuten laten proeven! Staat alles klaar?” Eh…. ik kijk even op mijn horloge en doe een rekensommetje. Het grootste probleem is het toegezegde maar absoluut niet toereikende serviesgoed. Dat wordt dan nog even goochelen. Een dienblad is niet in zicht en heen en weer marcheren door een studio balancerend met schoteltjes en bakjes is voor mij een uitdaging.
Natuurlijk kon ik wat laten proeven, de champignons hoefden alleen even opgewarmd, de gevulde eitjes stonden in de oven en de soep was warm. Maar toch… het was een beetje vreemd. Instructies om de laatste twintig minuten te laten proeven en dan erbij te vertellen en nu in hoog tempo drie gerechten uitserveren aan de andere kant van de studio aan een stel schilderende en boetserende lieden en een verdwaalde medisch specialist. Zonder tijd voor uitleg. De presentatrice schalt van achter de biertoog nog nonchalant: ‘jij houdt de mensen hier wel even bezig’ en verdwijnt uit beeld.
Goed, iedereen vond de hapjes heerlijk en dat was de bedoeling: laten zien hoe lekker er vroeger gegeten werd, hoe mooi onze eetcultuur was. Maar waar bleef het geprogrammeerde blokje waarin ik wat meer over mijn werk kon vertellen? Ik ben de afwas gaan doen, heb de boel zorgvuldig ingepakt en stond ruim voor het programma af was in de startblokken om te vertrekken. Het duurde nog even voor de geluidstechnicus bereid was om het oortje los te koppelen. Geen afscheid, geen bedankje, geen formuliertje voor kilometervergoeding, helemaal niets. Onparlementair uitgedrukt: wat een zootje ongeregeld. En wat ben ik dus verwend met mijn gastoptredens in de programma’s van Ger Houben en Vivian Lataster van L1 en hun teams, waar altijd alles precies klopt en tot in de puntjes geregeld is. Waar je als gast echt welkom bent en waar met interesse naar je verhaal wordt geluisterd en waar slimme vragen worden gesteld. Grote waardering voor!
O ja, dan nog even over de prachtige specerijen die in beeld komen en waar in Limburg bij de lezingen steevast om gevraagd wordt (er moet een grote schaarste aan goede foelie zijn in die provincie). Die ‘spices’ komen van Vanilla Venture, niet echt voor de consument, maar voor de professionele keukens. Maar je kunt er wel aan komen in Limburg hoor, via Deli Verte in de Neerstraat in hartje Roermond. De recepten staan op mijn blog en op de site van het programma Limburg Vandaag.
Rechts op de foto sta ik in de keuken te prutsen met twee camera’s die af en toe op afstand bestuurd op je inzoomen.En soms komt camera nummer drie erbij als er gepraat wordt.