Successtrategie – Van ver en van dichtbij
Tegenwoordig maken we ons zorgen over onze foodprint. Vinden we het logisch dat we in de winter peultjes eten die uit Afrika komen. Terwijl er een boer in Noord Holland is die zoveel rode kolen heeft geoogst dat hij ze gratis weggeeft. Wat vinden we van diepvrieslamsvlees uit ‘down under’ en rundvlees uit Zuid Amerika? Wat vinden we van de containers met miljoenen eieren die we naar Oost-Azië exporteren. En van de varkens die wij levend naar Zuid Europa sturen, om ze als interessante ham weer terug te krijgen? Om maar een paar voorbeelden te noemen. Stel dat we dat allemaal niet zouden doen? Noch de import, noch de export? Vanwege de voedselprint? Of alleen nog met zeilschepen, zoals deze pure chocola. (http://www.chocoweb.nl/blog/drie-ton-chocolade-per-zeilschip).
Hoe zat dat vroeger? Vóór de Romeinen hun heimwee-eten mee Europa in namen was ons menu hier vrij monotoon. Afhankelijk van seizoen, locatie en succes van oogst, veeteelt, visserij en jacht. Er werd wel gehandeld, maar in beperkte mate. Zout, (edele) metalen, vuursteen, wijn om maar wat te noemen. De manier van transport was traag en qua omvang beperkt. Met de Romeinen kwam er veel verkeer op gang. Langs de door de Romeinen aangelegde wegen en via het water. De Romeinse Legioenen namen zelfs ingemaakte lijsters uit de Ardennen mee naar Nijmegen, en Spaanse makrelen in een aardenwerken pot. Vissaus, specerijen, olijfolie, gedroogde vijgen, allemaal luxeproducten die op transport gingen. Maar de Romeinen organiseerden ook hun voedsel hier lokaal. De landbouw en veeteelt, de visserij én de verwerking ervan. Met als resultaat zultfabriekjes, kaasfabriekjes en vissausfabriekjes.
Keep local things local, lijkt het wel, maar ze sjouwden wel kersenbomen van Iran naar Nederland (nou ja, met wat tijdsverschil en tussenstops). Om maar een voorbeeld te noemen. Druiven, appels, peren, pruimen, we hebben ze allemaal aan de Romeinen te danken. Toch is er een verschil tussen het importeren van een plantenras, dat je daarna zelf kunt verbouwen en het halen van tonnen appels uit een ver land.
We zouden er weer eens over kunnen nadenken. Wat halen we van ver, wat van dicht bij. Ik vond het boek van Barbara Kingsolver heel inspirerend: http://landentuinbouw.spinazieacademie.nl/2007/08/animal-vegetable-miracle_07.html Een jaar met zo min mogelijk foodmiles. Ik zou de specerijen en het fruit-van-ver niet graag opgeven.
Morgen verder.