Soester knolletjes

Het kookschrift van oma Fabricius is leerzame kost. Ik lees over Clooster appels, Jerusalems appels, Calvijn appels en pippelingen. Die laatste ken ik wel, maar de rest wordt nog speurwerk. En ik lees een recept over het inmaken van Soester knolletjes. Wat zijn dat nu weer voor dingen? Zouden die nog bestaan? Een beetje googelen brengt me bij de website van www.lammetjeskijken.nl uit – hoe kan het anders, Soest. Ze blijken het lievelingsgerecht van Koning Willem I te zijn geweest. En dus werd de knol mateloos populair, ook buiten de streek. 24 augustus, Willem I’s verjaardag, was voor Oranje-gezinde Nederlanders een mooie gelegenheid om de knollen op te dissen.

Traditie wil dat de knollen gecarameliseerd op tafel kwamen, dus lichtelijk gebruind op de schil. Maar Oma Fabricius maakte ze ook in.

Knolletjes in ‘t zuur

Neemt hele kleine Soester knolletjes en doe er de kruin onder en boven af. Maak ze schoon en wrijf ze goed in met zout, dat ze wit zijn. Doe ze in een schoon pannetje met wat witte peperkorrels, wat kruidnagels, wat laurierbladeren en giet daar kokende azijn op. Leg er een stukje aluin in, een leitje met een steentje daarop en met een blaas toegebonden. Koud geworden zijnde doet men ze ook wel in flesjes.

Dit is mijn hertaling, het origineel is iets cryptischer.

Nu moet ik maar eens gaan vragen wanneer de knolletjes geoogst worden. Een plaatje heb ik ook al niet, dus maar een gezellig ander knollen-plaatjes. Ze lijken trouwens een beetje op de befaamde Duitse Teltower Rübchen, dus wellicht is eerherstel en opname in de Ark van der Smaken van Slow Food een goed plan.