Snijbiet met Zuring

Bij het voorbereiden van een lezing ga ik altijd een keer met de stofkam door het verhaal. Zo blijft het vers en zo blijft het leuk. Belangrijk om morgen aan internationaal publiek te vertellen over de Nederlandse eetcultuur, die gewoon een onderdeel was van de Europese eetcultuur en niet bestond uit stamppot (met twee pps) en snert. Ja, dat was er ook, maar er was zoveel meer. Neem nou het advies van de Ervaren en Verstandige Huyshoudster aan haar dochters. Ik blijf daar van smullen. Snoek opdissen met allerhande fijngekapte kruiden. Frikadellen eerst gestoofd en dan aan het spit gebraden. Soep met gevulde duiven. Keuls moes, lamsboutjes. Het is heel belangrijk om in de maand juni het huisgezin van goed en gevarieerd voedsel te voorzien, juist nu er zoveel groente is. 
Keuls moes? Wat was dat ook weer? Aha, dat vinden we in de Volmaakte Hollandsche Keukenmeid uit 1752. Toch wel handig, zo’n huisbibliotheek. Hier mijn hertaling:

Keuls Moes

Neem snijbiet en wat zuring, was het, laat het uitlekken en kook het even aan in water. Laat het opnieuw uitlekken maar vang het vocht op. Snijd de groente klein. Doe het kookvocht met wat boter, zout en nootmuskaat in een pan, roer goed dooreen tot de boter gesmolten is en laat dan de groente nog even stoven. Op het laatst roer je er nog wat klontjes koude boter door zodat het vocht goed bindt. Is lekker.

Mmmm. Geen idee wat er typisch Keuls aan dit gerecht is. Maar het geeft wel weer aan hoe internationaal onze keuken was. Iedereen gebruikte elkaars recepten.
Nog zo’n gedachte: zo’n handje zuring door de rest van het groen, of het nu spinazie of snijbiet of wat anders is. Misschien wel de meest vergeten groente die vroeger heel gewoon was?