Dol op salie. We hebben twee planten in de kruidentuin, de gewone officinalis en de breedbladige. Heerlijk om even met je vingers door de bladeren te woelen en te snuiven. Volgens een of ander hekserig kruidenboekje dat ik in Frankrijk kocht is dat niet vreemd: de salie is het kruid van de weegschaal. Zal dan wel. Ik vind het gewoon heerlijk om in de keuken te gebruiken. Komende dagen dus wat salie-verhalen en recepten.

Het kruid werd al aangeplant in de tuinen in Assyrië en Babylonië. Ook in het oude Egypte was salie in gebruik. En daarna natuurlijk volgden de Grieken en Romeinen. En hoe zit dat in onze streken? Anthimus noemt het kruid niet, maar hij noemt veel voor de hand liggende kruiden ook niet, zoals tijm en rozemarijn. Toch brachten de Romeinen de salie al naar hun noordelijke provincie. Er zijn stuifmeelkorrels in Pforzheim gevonden. Maar het archeobotanisch materiaal is schaars door de eeuwen heen. Kwam de plant hier niet tot bloei? In ieder geval moet hij van Karel de Grote in de tuin staan. Of het kruid dan vooral medicinaal gebruikt is? Dat zou kunnen. Bij Apicius wordt salie één keer genoemd, en dan nog in de latere Excerpta van Vinidario. Daar staat hij in het lijstje van gedroogde kruiden, die je in huis moet hebben. Maar toepassingen? Nee.

In vroege middeleeuwse toepassingen kom ik de combinatie van salie en appel tegen, als vulling van de buikholte van een duifje, of voor de gevulde eieren. Salie en appel is heerlijk. Je kunt dus heel goed een salade met appel en salie opfleuren.
Probeer het maar eens. Handje krenten erbij en nog wat noten. Als de salie bloeit, doe je er ook de bloemen bij!

Anthimus