Rozen, rozen, rozen

Twintig jaar geleden kochten we ons huis in het dorp. Beetje stijve gevel, veel ingereden grind, kale muren buiten op de noordkant. We zijn direct begonnen met het vergroenen en verwilderen. Op de noordkant plantten we windbrekende struiken en bomen, tegen de gevel kwamen rozen, rozen, rozen. Ramblers en klimmers in de kleuren wit, crème, zacht geel, roze, rood, paars. Verder kwamen er nog meer rozen in de tuin. Geurende prachtige rozen, grote en kleine, struiken en klimmers. Bescheiden en dramatische rozen, nostalgische en hippe rozen. De eerste bloeien alweer een tijdje. De Rugosa en pimpinellifolia. Inmiddels bloeien ook Claire Matin en Zéphirine Drouhin tegen de zuidmuur. De rest staat volop in knop. In juni is het hier een rozenpracht en komen de geuren je tegemoet als je het pad oploopt.

Rozen zijn ook heerlijk om te eten. De bloemblaadjes laten zich goed verwerken. Roze en rode rozen doen het qua kleur ook goed. Wel de witte aanhechtingspunt verwijderen. Witte rozenblaadjes kun je natuurlijk ook gebruiken. Neem botanische rozen: gallica, rugosa, damascener rozen, of de witte apothekersroos.

We maken er een middeleeuws gerechtje van:

Rosee

Neem room, doe er suiker in en pijnpitten, gehakte dadels, kaneel en gemberpoeder. Laat het zachtjes stoven. Doe er de blaadjes van witte rozen bij en rijstmeel. Goed roeren. Koel het en doe er wat zout bij.

Het is een heerlijk romig toetje, al doet dat zout ons een beetje vreemd aan. Maar neem mooi grof zeezout met een mooi roze of amber kleurtje, gewoon een paar korreltjes, dat past heel goed bij dat zoet.

En op de achtergrond neurie je dan gewoon: l’Important, c’est la Rose, l’important, c’est la Rose, l’important, c’est la Rose, crois-moi!
Ja, dat is natuurlijk van Gilbert Bécaud. Nog meer nostalgie.