Roomse Kervel

Internet lag er uit en dat betekent ouderwetsche manieren van communiceren bedrijven, zoals het schrijven van brieven en ansichtkaarten, telefoneren en op visite gaan. Maar ik had me voorgenomen meer over kervel te vertellen. Hoe meer literatuur ik lees, des te duidelijker is het dat ‘onze’ moderne kweekkervel een relatief moderne ontwikkeling is. In het Duits heet fluitenkruid Wiesenkerbel. En in vroege recepten gaat één blad kervel als smaakmaker. Dan heb je het naar alle waarschijnlijkheid over Roomse kervel.

Een kruid dat bij ons nogal in de vergetelheid geraakt is. Officieel heet hij Myrrhis odorata, het is een vaste plant. Een blaadje mee trekken in de soep is heerlijk, maar er mag ook wat in de sla of saus. Vanwege het zoete in de plant werd hij in de middeleeuwen wel als zoetstof gebruikt, wortel, tak en blad. De zaadjes werden geplet en gebruikt om meubelen te polijsten. Die roken dan lekker anijsachtig en glommen als een spiegel.
Maar eigenlijk hebben we het dus nu niet over de echte kervel, de Anthriscus cerefolium. En ook niet over de Dolle Kervel, een afblijfplant. Daarover later meer.