Romeinse wijn

 De twaalf boeken die Columella over de landbouw schreef omvatten ook de druiventeelt. Natuurlijk ten behoeve van de wijn, naast de most en de vrucht vers of gedroogd. Hoe leuk de oude teksten ook zijn, de archeoloog wil weten: vind je daar nou wat van terug? Behalve op mozaïeken of muurschilderingen of aardewerk?
Er zijn wel oude wijnstokken opgegraven, of de resten daarvan. En natuurlijk veel drinkgerei, en amforen.  En soms vind je druivenpitten, zoals onlangs bij opgravingen in Chianti. Amerikaanse archeologen vonden 150 druivenpitten die waarschijnlijk uit de eerste eeuw van onze jaartelling stammen.  De pitten werden in een waterput aangetroffen en blijken in uitstekende staat te verkeren. In Zuid-Frankrijk wordt een database aangelegd van druivenpitten uit alle tijden en alle streken. Daar gaan ook deze pitten heen want de Romeinse Chianti zat er nog niet bij. Altijd leuk voor de wetenschap om het DNA te achterhalen.
Kun je nu nog Romeinse wijn proeven? Ja en nee. Er worden wel volle amforen opgegraven, maar tweeduizend jaar oude wijn die het grootste deel van zijn leven in een scheepswrak op de bodem van  de middellandse Zee heeft rondgedobberd is niet drinkbaar meer. In Frankrijk experimenteert een wijnboer al jaren met het ‘terugkruisen’ van Romeinse wijn. De befaamde witte Turrncula met fenugriek en zeewater, de rode, gezoete Mulsum en de Carenum met kweeperen en kruiden. Ze doen het prima bij de Romeinse maaltijd, combineren echt schitterend met de Romeinse smaakjes. Je moet ze alleen even gaan kopen in Frankrijk, bij de wijnboer even buiten Beaucaire, ten oosten van Nimes. Er is een Gallo-Romeinse cave te bezichtigen bij de Mas de Tourelles. De wijnen zijn wel van moderne druivenrassen gemaakt. Maar het idee is leuk. Nu nog de oorspronkelijke druivenrassen weer op de kaart. Dat is pas mooi voor de experimentele archeologie. Columella vertelt hoe je de wijngaard moet aanleggen en onderhouden.