Romeinse tuinen

We verdiepen ons nog eens in de tuinsgeschiedenis van l’Ami du Jardin uit juni 1951 en arriveren bij de Romeinse tuinen. Tuinen die binnen de omsluiting van de muren van de woning lagen, tuinen die net voorbij een portico of terras lagen en de verbinding vormden en tegelijkertijd de afscheiding waren met de ‘ongerepte’ natuur.
“Regelmatig van vorm, symmetrisch ook vaak, alles gaat volgens de regel. Geordend, met waterpartijen en fonteinen, beelden en bankjes om op te zitten.
De tuin biedt verkoeling in de zomer in de schaduwrijke hoeken. De atriumtuin biedt ook daglicht aan de vertrekken eromheen.”
Interessanter vind ik de tuin tussen huis en ‘woestenij’. Waar getemd en wild elkaar ontmoeten. Het contrast tussen de aangelegde tuin en de ruigte die niet of nauwelijks door de mens bedwongen is. Als de bewoners uitkeken vanuit hun veilige tuin zagen ze altijd de ongetemde natuur daarachter. De veilige tuin afgegrensd van de wereld vol gevaren daarbuiten. De structuur en ordening naast de chaos. Je kunt het een alleen waarnemen als je het ander ook hebt.
Ze legden hun tuinen ook binnen vast, getuige deze muurschildering Mooi.