Romeinse Giraf

Gisteren mocht ik in het spiksplinternieuwe en prachtige Gallo-Romeinse museum in Tongeren een verhaal vertellen over het Romeinse voedsel. Mijn gehoor? Ruim honderd kinderen en soms ook hun ouders of grootouders die braaf achterin gingen zitten. Een soort K3-versie van mijn Romeinse eetlezing, als het ware. Kinderen vinden spannende dingen leuk. Wat aten de Romeinen voor raars? Giraf! Ohhh, echt waar? Ja, zeker en vast.
Vlak voor mijn vertrek naar Vlaanderen las ik namelijk een persbericht van de universiteit van Cincinnati met een verslag van onderzoek naar de afvalputjes van twee huizenblok in Pompeii. Vlak bij de Porta Stabia, zeker niet de meest vooraanstaande buurt van dit Romeinse dorp, dat in 79 van onze jaartelling na de uitbarsting van de Vesuvius onder een laag lava verdween.  De buurt was meer iets voor winkeltjes, bedrijfjes, wat woningen. Niets bijzonders. Zou je zeggen. Het straatje bood onderdak aan flink wat eettentjes. De latrines van deze huizen leverden dan ook het nodige aan interessante etenswaren op. Heel veel graan, fruit, noten, olijven, linzen, kippeneieren, ribbetjes en visgraten. Maar ook gezouten vis uit Spanje, zeeëgels, schelpen en…. de resten van een giraffenbout.
En dan staat er iets interessants: er zijn ook specerijen gevonden, sommigen kwamen helemaal uit Indonesië. Aha… wat zou dat zijn? Nootmuskaat? Foelie? Kruidnagel? Helaas, dat staat er niet bij. Ik ga maar eens mailen me de archeoloog.

Een recept voor giraf vind je niet in Apicius. Voor zover bekend is dit ook het enige exemplaar van een culinair bereide giraf. Niet echt iets voor de experimentele archeologie. Wij houden meer van giraffen in de natuur, of desnoods in de dierentuin. Maar het onderstreept de hang van sommige Romeinen naar exclusieve en exotische hapjes.

Op een plaatje een ‘giraf’ die natuurlijk een dromedaris is: één bult. Nu ben ik benieuwd of je aan de boutenbotjes het verschil kunt zien tussen de twee bultruggen uit de woestijn.