Prille Primula

Door een deel van onze tuin, of liever gezegd het erf-deel, wandelt een familie sleutelbloemen (Primula veris). Ooit namen we wat wild spul mee langs de kant van de weg in Frankrijk. Oude familietraditie, dat ‘strietsen’ van plantjes. In ieder geval hebben ze zich bevrijd uit hun bloembak en zijn ze een zelfstandig leven gaan leiden. Altijd even oppassen met wieden. Ze hebben een verstandshuwelijk aangegaan met de eveneens uitgewaaierde lamium orvala, die bloeit ook vroeg en het zachte geel en diepe aubergine is fraai naast elkaar. Grapje van de natuur, maar toch leuk.

Inmiddels hebben de eerste primula’s hun lichtgele bloempjes naar de zon (waar is-ie nu?) opgeheven. Het zijn er te weinig voor een gerechtje. We bewonderen ze gewoon. En denken het eten erbij.

In Engeland maakten ze er eeuwenlang wijn van, maar dan moet je wel over een heleboel sleutelbloemen beschikken. Ik meen ook dat Miss Marple het regelmatig aan de armen der wet schenkt, tot hun afgrijzen.
Ik gebruik ze meestal ter garnering van een salade, of een nagerecht. Denk aan een mousse van mango, of gemarineerde ananas, of een heusche homemade vanillevla. Meer voor geur en fleur dan voor de smaak.

_