Er is een ongeluk gebeurd en wanneer ik de A2 op rijd schuif ik meteen aan in de file. Althans, ik sta nog op de toerit. Naast een vrachtwagen met dubbele oplegger. Het is warm deze ochtend, zo’n mooie nazomerse dag. Maar mijn buren in de vrachtwagen genieten daar niet van. Ze zijn op weg en hebben stress in de kleine kooitjes waar ze niet rechtop in kunnen staan. Ze rillen, de meesten hebben een apathische blik. De rebel in mij wordt wakker: zal ik ze loslaten om aandacht te vragen voor hun droeve leven? Of ben ik volwassen en weet ik dat je dit soort zaken op een andere manier aan de kaak kunt stellen? De kippen zijn er niet mee geholpen, die weten niet wat een vrij leven is, kunnen zichzelf niet in leven houden, zijn vleesproductiekippen uit de industrie. Helaas is die productie kennelijk ver van het slachthuis, zodat een te kilometerslang transport nodig is. De vrachtwagenchauffeur kan niet helpen dat er file is. En laten we nou eerlijk zijn: het zijn de consumenten die verantwoordelijk zijn voor deze plofkip. We weten het allemaal. Goedkope kip heeft geen fijn leven. De dood is misschien nog het genadigst.

Bij ons thuis komt dit soort kip niet op tafel. Maar er moeten dus miljoenen mensen zijn die dat nog steeds wel doen. Ongeacht de acties van Wakker Dier, de Partij van de Dieren, of welk bewust eten programma dan ook. Dit is niet het enige transport. Zo gaat het dag in dag uit. We rijden er nonchalant voorbij of staan er een half uur naast in de file. We vinden het kennelijk normaal.

Maar wat als het nou hondjes waren geweest? Of vosjes voor het bont? Of exotische schildpadjes? Of schattige dolfijntjes en zeehondjes?  Vinden we het dan ook nog goed?