Zit als maar weer met mijn neus in de kookboeken van de 19e eeuw. In het Nieuwe Aaltje van net na 1887 staat een recept voor paprica-hoenders. Daaruit kun je opmaken dat we in de loop van deze eeuw niet alleen cayennepeper aan onze keuken toevoegden, maar ook paprikapoeder, dan nog paprica geheten. Dat is leuk, geen idee waar het vandaan kwam. Het recept is verder niet zo interessant, gewoon gebraden kip met daarover een blanke saus die verrijkt is met een half theelepeltje paprica óf een half theelepeltje cayennepeper.  Wij zouden nu zonder mankeren én én proberen. Halverwege de 19e eeuw doet de paprika zijn intrede in de keuken van West Europa.
Met de tomaat komt er dan opeens veel kleur op tafel in een periode van vooral blanke sauzen en witte gelei. 

Spanje en Hongarije zijn de belangrijkste producenten van het poeder, de ene zoet, de ander vooral scherp.

Eigenlijk ben ik niet zo dol op paprikapoeder. Noodzakelijk voor de Hongaarse keuken. Verdwijnt ook in veel Indiase spice mixen. Ook gebruikt in de Turkse en Griekse keuken. En nog wel meer. Maar meestal is de vraag: wat voegt het toe, dat een geroosterde rode paprika niet beter kan bewerkstelligen?

Komt ook door de kwaliteit van het poeder. Meestal een beetje flauw en muffig, vooral rood van kleur. Probeer een goede kwaliteit te krijgen. Ik kreeg zo’n blikje van Original Spices. Dat ruikt al zo lekker dat je er iets mee wilt. Maar zoals altijd met paprikapoeder: de inspiratie ontbreekt. Het is al zo volledig en overdonderend. Wat kan ik er voor bijzonders mee? Iemand een idee?