Paard in de Pan – 2

Er kwam nog wat discussie achterom over het eten van paard in pre-christelijk Europa. Ergens knaagde het ook in mijn geheugen: Had Tacitus er niet wat over geschreven in zijn Germania? Ja, lees maar even mijn hertaling mee:

Hun begrafenissen stellen niet veel voor. De enige ‘laatste eer’ is dat de lichamen van belangrijke mannen verbrand worden met speciale houtsoorten. Als ze de brandstapel hebben opgericht gooien ze geen kleding of specerijen er op, alleen de wapens van de overledene en soms zelfs zijn paard gaan mee de vlammen in. 

Nu werden – gelukkig voor de archeologen – niet alle doden gecremeerd met hun spullen. Dus hebben we de restjes soms nog. Tacitus gaat verder niet op het ritueel in. Als cultureel antropoloog bekeek hij met zeer Romeinse ogen de merkwaardigheden van een andere cultuur. Geeneens geen grafsteen voor de oveledene, tsssss, rare jongens die Germanen. De Romeinen schuwden overigens het paardenvlees niet.

Het verhaal wil trouwens, dat de handelsroutes tussen Venetië en Genua tot de consumptie van paardenvlees aanzetten. De paarden van de handelskaravanen waren aan het eind van de tocht niet meer geschikt om voor transport in te zetten. Ze gingen in de pan, of in de worst. Bressaola, salumi uit de Veneto, mooie producten van paardenvlees. Nu meestal rund.