Oerdis

Vandaag is er weer een luisterlunch in het Grandcafé van Kasteel Groeneveld in Baarn. Karine Hoenderdos gaat het hebben over oerdis. Waarbij je als archeoloog altijd een ander beeld hebt dan wat de oerdissers voor ogen staat. We eten niet meer wat onze steentijdvoorouders aten. Al was het maar omdat de mammoet en wolharige rinoceros zijn uitgestorven. En de laatste beer hier al in de Middeleeuwen is gedood – en ongetwijfeld opgegeten. Hij staat nog wel op de lijst van het Jachtrecht van de Utrechtse Bisschoppen uit de 11e eeuw. Maar het moet toen al een schaars product zijn geweest.
Bij oerdis denk ik ook niet aan ‘wat zullen we vandaag eens eten’, maar ‘waar halen we vandaag eten vandaan, valt er eigenlijk wel wat te eten.’ Wie afhankelijk is van de jacht en visserij weet dat het niet vanzelf gaat, dat vangen van een dier voor de consumptie. Het is niet zo dat je de boodschappen voor een week kunt plannen. Verzamelen van knollen, zaden, noten, wortelen hangt ook af van het seizoen en de bodem. Er ging dus relatief veel tijd zitten in het zorgen voor het eten. Met een goede taakverdeling kon je het als groep meestal goed redden. Maar het kon tegen zitten.
Nu zou moeder aarde zich een hoedje schrikken als we allemaal weer wilden gaan eten als in de oertijd. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling van oerdis. Gewoon: meer vezels, meer groente, noten, en fruit, op zijn tijd wat vis of vlees. Geen granen of zuivel (landbouw & veeteelt). En vooral geen pakjes of zakjes. Hoe het precies zit horen we vandaag van Karine en proeven we dankzij de door Martin gemaakte lunch. We hoeven gelukkig niet zelf op jacht en de wildernis te verkennen.
Hm, tijd voor een ontbijt zonder graan en zuivel. We bakken maar eens eieren met spek. Hoewel dat zout… daar moet ik straks maar eens even een vraag over stellen.

De beer op het plaatje lijkt wel een flinkte tong uit het water te trekken. Beer eet oerdis.