Navigation Menu+

Insecten eten

13 februari 2012 door in Blogger |


Soms heb ik zo’n beeld voor ogen: over honderd jaar kijken mensen terug naar nu en denken dan: waar waren ze begin 21ste eeuw in hemels naam mee bezig? Goed, goed, er was behoefte aan een zoektocht naar andere eiwitbronnen, maar sprinkhanen en meelwormen? Was het zó slecht gesteld met de voedselsituatie? Of was het alleen maar interessantdoenerij en een stap op weg naar totaal vegetarisme? Wat bezielde hen? Waarom gingen ze kunstvlees breien in fabrieken, en erger nog echt nepvlees kweken in laboratoria met het oog op toekomstige consumptie? Wisten ze niet dat je beter peulvruchten kon eten? Ja, dat wisten ze wel, maar dat drong kennelijk onvoldoende door. De bescheiden boon werd niet zo spannend gevonden als de sprinkhaan.
Waarna men de oude kookboeken en verslagen hoofdschuddend terzijde schuift en over gaat tot de orde van de dag.

Gisteren aten wij dus sprinkhaan en nog veel meer tijdens de luisterlunch op Kasteel Groeneveld. Culinair schrijver Jeroen Thijssen loodste ons onder de titel ‘verwondering’ langs een veelheid aan texturen, smaken en geuren. Waarom halen westerlingen hun neus op voor 1000-jarige eieren, die honderd dagen in de pekel hebben gelegen, en vinden oosterlingen oude kaas ontzettend vies? Leg je ze naast elkaar op een bordje, dan ruik je meer overeenkomsten dan verschillen.

Waarom vinden we een garnalenbitterbal normaal, maar een sprinkhaankroket vreemd? Waarom eten we wél rundertong, maar geven we het runderhart aan onze huisdieren? En waarom zijn sommige huisdieren aaibaar en andere eetbaar? Waarom vinden we suiker na eeuwen stevig gebruik slecht (vooral vanwege het tandbederf?) en ruilen we nu vrolijk aspartaam in voor stevia?

Op de keper beschouwd is de verwondering over het eten dat wij eten en waarom wij het eten soms groter dan de vanzelfsprekendheid waarmee we eten wat we eten.

Wat mij betreft is dan het meest interessante: waarom eten we nu niet meer wat we vroeger aten en lekker vonden. Waarom verandert de smaak en hoe komt dat. We hadden het gisteren nog even over de koek en zopie en de behoefte om die opnieuw uit te vinden. Jaren hebben we het goed gevonden dat deze vorm van ijspret ver-Unoxte en ver-Chocomelde. Nu willen we weer terug naar de basis met echte chocolademelk en snert, met oer-Hollandse drankjes als slemp en kandeel.

Zo genoeg gefilosofeer op de maandagmorgen. Van mijn kater kreeg ik vanmorgen een flinke rat geserveerd. Nee, die ga ik niet eten. Hoewel bisamrat -n beter bekend als waterkonijn – een delicatesse is. We moeten de kater beter africhten dus. Of gewoon voor vegetarisch gaan vandaag.
Op de foto de garnalenbitterbal en de sprinkhaankroket met een toefje sla. Aan de buitenkant zie je niets.

Tags: