Gaten in de Kaas

Zit nog steeds met mijn neus in de Almanak voor Gourmands uit 1932. Ik kocht die ooit op een rommelmarkt in Straatsburg. Heel vermakelijk, met van die suffe Britse mopjes, die als je ze in het Frans vertaald al helemaal melig worden. Maar naast recepten staan er ook aardige verhaaltjes in. Zoals dit, over de gaten in de Gruyère. En het waarom daarvan.

De naamloze schrijver vertelt: Er was eens, in de 18e eeuw in Fribourg, een rijke boerenfamilie. De ouders en drie zoons bezaten een uitgebreide veestapel en leiden een gelukkig leven. Hun boerderij stond net ver genoeg van de weide af dat de familie de zilveren tonen van de koeienbellen van hun vee kon horen. Het vee gaf meer melk dan er in het dorp behoefte aan was. De familie volgde de raad van de oudste zoon op. Deze studiekop stelde voor van het overschot aan melk kaas te maken. Die kon je niet alleen in het dorp verkopen, maar ook daarbuiten. Na wat probeersels slaagde de familie er in om een redelijk consistente en smakelijke kaas te maken, de Gruyère. Maar de kaashandelaren waren niet enthousiast. De kaas woog te veel, zag er niet aantrekkelijk uit en de kazen belandden op een rek in de poort van de boerderij. Het was een debacle voor de Zwitserse familie.
Toen gebeurde er een wonder. Op een morgen keerde de jongeste zoon des huizes, een nietsnut die liever achter de meiden aanzat en op bokken jaagde in de bergen, terug zonder buit. Toen hij bij de poort kwam en de enorme berg kazen zag greep hij gefrustreerd zijn geweer en schoot als een bezetene op de kazen in. Zo, dat luchtte op.
Een tijdje later kwam er een koopman voorbij die dolblij uitriep: Eindelijk kazen die goed ventileren. Ik koop uw hele productie op.
Zo veroverde de Gruyère de wereld, al is het procédé wel verbeterd!

Wow, wat een melig verhaal en ontzettend apocrief. Maar voor deze zonnige zaterdag mag dat toch wel eens.