Fèves de Marais

In de 19de-eeuwse menukaarten zie je regelmatig de Fèves de marais opduiken. Zo maar chic in het Frans. Zo hoorde dat in de betere kringen. En in het Frans klinkt het natuurlijk ook een stuk fraaier dan wanneer je het simpelweg over tuinbonen hebt. Seizoen is hier een beetje voorbij, maar gelukkig hebben we nog wat in de diepvries.
Waar slaat dat marais eigenlijk op? Marais betekent volgens het woordenboek moeras, laagveen, modderpoel. Gelukkig weten de oude boeken raad. In tuinbouwtaal betekende het vroeger ook  humusrijke grond, geschikt voor jaarrond moestuinieren. En gemoestuinierd met tuinbonen is er al vanaf de prehistorie. De oudste vondsten tot nu toe komen uit Noord-Syrië, met ruim 400 verkoolde tuinbonen uit de 9de eeuw voor onze jaartelling. Ongeveer 400 jaar jonger zijn de 2400 verkoolde tuinbonen in Israël. Zo rond 1000 voor onze jaartelling gaan we ook ten noorden van de Alpen tuinbonen telen. En vanaf de ijzertijd is deze vicia faba  stapelvoedsel langs de Noordzee. Op onze marais doen ze het kennelijk prima. 

Meneer Boukamp vindt aan het begin van de 20ste eeuw dat bonen vooral thuishoren in een vegetarisch menu. Dat mag, maar er kan best wel eens vlees bij als je dat wilt.
Zo kookt men die: Snel doppen, die jonge tuinbonen en in water met een scheutje melk beetgaar koken. Dan een dunne roomsaus maken en daarin de bonen stoven. Mag ook nog een klont boter bij en tot slot wat bonenkruid. Niets mis mee, maar wat mij betreft wat saai. Door de roomsaus kun je ook wat meer kruiden doen, een preitje en wat ham.
Of je houdt het vleesloos en doet er ragfijn gesnipperde lenteui en wat groene Thaïse curry bij.
Net wat je lekker vindt.