Elzenpropjes

Er wordt volop geëxperimenteerd met historische recepten in huize Spinazieacademie. Daar kan ik niet altijd meteen wat over vertellen, omdat er een langere termijn aan hangt. Soms kom ik er meteen mee op de proppen. Soms ben ik al tien jaar aan het puzzelen en begrijp ik dan pas wat de bedoeling is en waarom. Daar moeten jullie nog even op wachten lezers, een week of twee schat ik zo in.
Sommige historische probeersels zijn een absolute mislukking. Zoals de elzenpropjes. Ik vond ergens een 17e eeuws recept voor het inmaken van elzenpropjes. Waarom zou je, lekker aan de bomen laten hangen, hoor ik jullie denken. Dat ga ik in de toekomst zeker ook doen. Maar ik wou toch even proberen wat het werd. Ze dienden als vervangers voor kappertjes. Net als de knoppen van de Oost Indische Kers. Nou, eh, dat pakte in de praktijk wel anders uit. Het recept schreef voor: drie dagen in een pekelbadje en dat iedere dag verversen. Goed, dat heb ik braaf gedaan. Ze werden er niet groener en fraaier op. Vervolgens met aanhangend pekelwater in het zuur. Ik nam biologische natuurazijn van de super. Daar liet ik de propjes braaf een paar weken in badderen. Maar dan wil je ze toch wel proeven. Ze gingen vrij zacht in het potje, maar kwamen daar vrij hard uit. Met een scherp mes kreeg ik er wel een paar stukjes van af. Smaak? Oninteressant. Zoiets van: eetbaar doch niet smakelijk, zoals er in oude paddenstoelenboekjes nog wel eens staat. Je gaat er niet dood aan. Conclusie: doe maar gewoon kappertjes. Pas als de nood héél erg aan de man komt, zou ik weer elzenpropjes gaan oogsten. Gewoon een leerzame mislukking dus. Of heeft iemand een beter recept?