Bestellenmelk

 

Gisteren zat ik in Dordrecht in dat prachtige Museum Huis van Gijn te snuffelen in de oude kookschriften. Die van de familie van Gijn en nog wat uit een andere collectie. Zo mooi en dierbaar.Vooral vanwege al het onverwachte dat je tegenkomt. Een los velletje met een recept voor Wakkele Piet. Denkelijk een soort pudding, waar een familienaampje aan is geplakt. Misschien wel omdat het een soort drilpudding was. Maar daar kwam ik niet voor. En voor de bestellenmelk ook niet. Al is dat wel leuk. Want waar zou dat dan weer over gaan?

‘Vijf Beijerlandsche bestellen op vier pinten melk is goed van dikte voor Mijnheer’.

Nu, dat gaat over bestellenmelk, dat meestal voor kraamvrouwen werd gebruikt. Maar kennelijk ook gewoon als verwarmend en aansterkend drankje werd gebruikt. Bestellen zijn een soort beschuiten. Bestel komt voort uit mestel, mesteil, masteluin, een mengkoren van rogge en tarwe, of ook wel spelt. Maar wat er nu zo bijzonder was aan deze Beijerlandsche bestellen? Ik weet het (nog) niet. Wel lees ik dat de oude mevrouw welliefst negen bestellen in haar melk bliefde, maar die kwamen van De Haan. Dat is misschien wel de bakker om de hoek geweest.

Nou zit ik een beetje met die inhoudsmaat. Een pint was ongeveer 0,6 liter. Maar dan is vier pinten voor een papje wel erg veel. Of er werd voor de hele week pap gemaakt. En misschien zijn vijf beschuiten dan wel weinig, of die Beijerlandsche zijn extreem compact. Nu ja, ook daar kwam ik niet voor. Maar het is wel leuk om te lezen. Waar ik wel voor kwam lezen jullie nog wel eens. Later.
 
Beschuitpap wordt nog steeds gemaakt. Beschuit(en) in een diep bord, melk erover, laten weken, suiker erover en lepelen maar. Brrrr.